ΙΧΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Κι' όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει
παιδικά όνειρα έκθετα'...
Μπροστά στο θαύμα, στο υπέροχο του κόσμου.

Κι‘ όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει,
ένα απλό λευκό τετράδιο ο κόσμος...
Κι‘ όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει
ωραιότατο σπιτάκι κοντά στη θάλασσα.

Κι όταν κατέβαινα σε μια κορφή με λουλούδια.
Κι όταν σε γύρευα στα ταξίδια που περνούσαν.
Κι’ όταν ο καιρός θέλησε να ζωγραφίσει
χρυσοκόκκινη γραμμή στο θολό ορίζοντα.

Στα βάθη ανοιγοκλείνουν παιδικά όνειρα κυμάτων,
παιδικά όνειρα έκθετα,
όνειρα που ανήκουν στο γαλάζιο
προσκολλημένα σε γκρίζο σεντόνι.

Κι‘ όταν ο καιρός θελήσει να ζωγραφίσει,
πάντα οι γλάροι λειτουργούν σαν μεσάζοντες.

Και ρωτούν οι γλάροι τη θάλασσα
σαν πετούν από κύμα σε κύμα
πως εκτιμά το πέταγμά τους
το αργό γλαροπέταγμά τους...

Πάντα, πάντα οι μεσάζοντες...
Ποιον να ρωτήσω αν θα φύγεις.
Τους γλάρους; Τ' αλαφροκύματα;
Ή μια σκιά εσωτερική,
θερμή σκιά αφοσίωσης.

Αναρχική, ατίθαση θάλασσα,
παρορμητική και ονειροπόλα,
εκτός κανονικών πλαισίων,
αναριγεί μέσα στο γκρίζο...

Κι' όταν ο καιρός θελήσει να ζωγραφίσει,
οι γλάροι υπηρετούν την εικόνα...
Αναριγούν μέσα στο γκρίζο,
άγριο ύφασμα του πόντου,
ιερουργώντας μιαν ιχνογραφία
στην υπεροπλία της θάλασσας.

©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση