Είδωλα

Κίτρινο γράμμα παλιές αναμνήσεις,

χαμένα τα χρόνια,

χρόνια παλιά αλλοτινά.

Ήτανε μια μακρινή

κόκκινη πόλη, μαγική

με μικρές γειτονιές λατρεμένες,

κι ήρθε μια ομίχλη

μια βροχή ζύγωσαν μέρες χαμένες …

Τώρα το σκοτάδι απλώνει

θλιμμένα στιχάκια, παγωνιές

άδεια σοκάκια, σκιές

κι είναι σβηστό το καντήλι.

Δρόμοι χωρίς πια διαβάτες,

σκούρα μερόνυχτα δίχως ελπίδα.

Άνθρωποι έκθετοι, μόνοι

στον άγριο καιρό,

κάτωχροι μ’ άδεια τα μάτια,

τώρα γυρεύοντας τ‘ όνειρο

βρίσκουν αρμύρα.

Φλοίσβος και άχνα στα πέλαγα

γύρω απ’ τα άδεια νησιά,

που σβήνουν τα ίχνη στην άμμο

και λίγα απότομα, έρημα βράχια.

Χείμαρροι  κι’ άγριοι άνεμοι

τύλιξαν  τώρα τ ’απάνεμα στέκια.

Ελπίδες κι όνειρα,

είδωλα γκρίζα στου χρόνου τις στάχτες.

©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση