Υπόηχος

Αχός πάθους κύμα, μακρύ και σταχτί,

μικρός φάρος φέγγει αχνά κι απόμακρα.

Σκαρί μόνο και ξένο, ας παίρνεις ελπίδα...

Στερνά πλοία φεύγουν,

οι στρατολάτες στερνοί.

Φωνή δεν ακούς στ’ ακρογιάλι,

χτυπούν μόνο κυμάτων πνιχτές ανάσες,

κι ελπίδες σταγόνες βροχής,

που σβήνει το πέλαγος,

κύμα - κύμα στην οργή του.

Μετρώ τώρα, κάποια στιχάκια

βρόχινων δακρύων,

που άψυχα σιγά - σιγά

έσβησαν μες στο μούχρωμα.

Κι εσύ έχεις τώρα χαθεί παλιά εικόνα.

Κι εγώ είμαι τώρα κάποια σταγόνα κόκκινη.

©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση