Ώρα
γεμάτη αναμνήσεις,
ώρα
γεμάτη αποχωρισμούς.
Κόσμος
σβησμένος επάνω στο μαβί,
στο
φύσημα μέσα από συστάδες δέντρων.
Μια
ώρα που η γκρίζα ομίχλη του δειλινού
τα
πρόσωπα σκεπάζει,
μάζεψα
δάκρυ αποχωρισμού
και
τον ορίζοντα άφησα να με κρύψει.
...
Χαμένες
μέρες σκέπασαν τα ίχνη.
Μικρές
Κυριακές που χωρούν μεγάλες πίκρες.
Σκόρπια
τα βράδια μακριά σου.
Λευκά
φύλλα αποχωρισμού,
χρόνια
κομμάτια που δε γυρίζουν.
Από
το βιβλίο : ~ Νυχτερινό Τραγούδι ~
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
