Σ’ αγαπώ
και σου γράφω,
πως
έφυγες κι έμειναν
άδειοι
οι δρόμοι,
χτες
βράδυ
σαν
ήρθε
η
ώρα
και
σφύριξε
πάλι
το τραίνο.
"Από
μακριά σ ' αγαπώ
λες
και ήταν γραφτό μου".
Γλάροι
πετούν απ' το πέλαγος
στο
γαλάζιο φευγιό τους
και
πάνω στο κύμα το βλέμμα σου
καταπράσινο
ρόδι.
"Λες
και ήταν γραφτό μου
τα
κόκκινα μάτια".
Κυριακή,
καλοκαίρι
που
τρέμει στο γκρίζο.
"Λες
και ήταν
της
μοίρας μου να σ΄ αγγίζω στα βάθη"
σαν
το κύμα σβήνει στην ακτή ραγισμένο δάκρυ.
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
