Τώρα
χάθηκε πάλι η φωνή...
Άμμος
σιγή πυρωμένη.
Κι
ένας κόκκινος ήλιος που αιμορροεί,
φέρνει
μια άχνα λάβα καυτή
σ’
ένα τόπο πανέρημο.
...
Χάθηκες
τώρα και πάλι...
Κι
είσαι άστρο σβησμένο την αυγή,
σε
μια θάλασσα άλλη.
Δρόμοι
ερημικοί μυστικοί,
βήμα
- βήμα πουλιά αποδημούν,
λέξη
- λέξη ξεχνιούνται τα λόγια.
Τώρα
βουβά σμιλεμένα χρόνια,
όλα
τώρα διάβηκαν,
όλα
τώρα χαθήκαν,
έπη
αμνημόνευτα δίχως λουλούδια
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
