Ο
καιρός ξεθωριάζει, εποχές κατεδαφίζονται.
Οι
στίχοι που χάνονται στο φύσημα του ανέμου γίνονται μουσικές στα σοκάκια …
Νυχτερίδες
στις στέγες έρημοι δρόμοι
τώρα
που νυχτώνει μαραίνονται τα λουλούδια...
Μελωδία
που κοιμάται η ποίηση
τραγούδι
νυχτερινό το ταξίδι.
Τα
πουλιά παράπονα ψυχών
φωτιές
στα πάρκα …
Όνειρα
σε καφενεία
ζωές
χλωμές
νεκρά
έντομα
πώς
να βρεις τον εαυτό σου ;
Οι
πιο όμορφοι στίχοι χάνονται
ότι
απομένει παραλλαγές τυχαίων λέξεων
Αναχωρητής
άνεμος
επικίνδυνο
να κοιτάς πίσω ο καιρός σε φυλακίζει…
Πέρασες
δίχως
σφύριγμα
πικρό
καράβι
μακρύ
ταξίδι
χαμένο
όραμα.
Αναλώνομαι
ανάμεσα
σε φωτεινά και ομιχλώδη
χαρμόσυνα
και πένθιμα
φωτεινά
σύμβολα και σκοτεινά μονοπάτια
ανεκπλήρωτους
έρωτες
μετάνοια
και οργή.
Σε
ψάχνω στη φυγή των ποιητών
ποίημα
μικρό, αδέσποτο
στα
στενά
στα
μερόνυχτα
στις
ελπίδες που αναβοσβήνουν
ανάμεσα
σε λουλούδια και αστέρια
σε
κόκκινους και μαύρους ήλιους
αγάπες
και μίση
παράδεισους
και καθαρτήρια
ηρεμία
και έξαψη.
Εσένα
που ήρθες στη ζωή
χωρίς
πόδια και ρίζες
τρυφερή
ψυχή σε σκληρό τοπίο
παραμιλητό
στη νύχτα
ανάμεσα
σε φως και σκοτάδι.…
Τη
μέρα σ ‘ έψαχνα στα καλντερίμια
στο
ακαθόριστο που καίει.
Τώρα
πια κάθε χαμένο στιχάκι
φωτοβολεί
ανασκιρτώντας
μέσα
στην άσπιλη σιγή και στης νύχτας την ασάφεια.
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
