Ακτές
απόκρυφες κι άμορφος γιαλός,
δρόμοι
που προδιαγράφουν χωρισμούς,
θάλασσα
από δάκρυα Σειρήνων,
ανέμων
περάσματα στις αποβάθρες
και
στήθη βυθών τρικάταρτα ακονισμένα
Το
πέλαγος φουσκώνει και υποδέχεται την ανατολή,
παφλασμός
ψυχών κύματα που σπάνε και υποκλίνονται.
Στιχάκια
κυμάτων καπνισμένες σαΐτες σε συγχορδίες αέρηδων,
και
το πλοίο μας σε ταξίδια απροσχημάτιστα,
ανάμεσα
σε μουσικές αρμυρών χειλιών.
Βάναυσοι
καιροί, κι αυτή η δύσκολη εντιμότητα της θάλασσας.
Καπνοί
ταξιδιών,
ναύτες
αφημμένοι στα φιλιά του ανέμου και στη σκόνη του καιρού.
Σκοτεινό
κύμα δίχως έξοδο, μια τρελή Σειρήνα που κολυμπά.
Δελφίνια
που πηδούν από τοιχογραφίες, ψηλαφίζοντας το γαλάζιο.
Ένας
ορίζοντας που τρέμει κόκκινο όριο στις εικόνες μας.
Παντού
η ίδια θάλασσα χειρίζεται την αλφάβητο των κυμάτων της.
Πίνακες,
φωτογραφίες καραβιών, χαμένοι έρωτες άλλων εποχών,
ερωτευμένοι
περίπατοι γλάρων σε μονοπάτια κυμάτων.
Ριπές
ανέμων λεηλατούν τις αμμουδιές.
Μελτέμια
αόρατες ρωγμές, αναστατώνουν λυπημένα σύννεφα.
Μπαλκόνια
ανθισμένα κοιτούν το θολό αγνάντι.
Πελάγη
σκορπούν τους πόθους των κοριτσιών σε ακρωτήρια
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
