Αγάπη μου δεν θέλω να πονάς μου είπε,
μα δεν είχα καρδιά από πέτρα.
Μι’ αγάπη από θυμάρι.
Δέσιμο η ανάσα,
μυρωδιά αγάπης η αγκαλιά,
στιγμές αξέχαστες.
Κι ύστερα η ομίχλη ανέβηκε ψηλά
και μας έφτασε.
Κάθε απόκριση στον ορίζοντα ένας χαμένος
σκοπός.
Αρμύρισαν τα παγωμένα χείλη.
Η όμορφη μούσα του Απρίλη χάθηκε.
Κι απέμεινε το δειλινό μια μοναξιά
κι ένας καημός,
τα σύννεφα στεφάνι στα μαλλιά της.
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
