Πόσο πράσινα είναι τα λιβάδια,
ονειρεύονται το μέλλον.
Κράτα το σύντροφο κοντά,
αν δεν προσέχεις χάνεται.
Σαν αυτά
τα πράσινα λιβάδια είμαστε,
άλλοι επιστρέφουν,
άλλοι δεν γυρνούν.
Ίσως πάντα ονειρευόμαστε,
περιμένοντας ένα μέλλον φωτεινό.
Μουσικοί
που λαχταρούν να παίξουν κάτι δικό τους,
χτίζουμε μια καινούργια γη.
Της αγωνίας μας συνοδοιπόροι,
ημερών μελλοντικών οράματα,
ξενιτεμένης ποίησης ποιητές,
μας γέννησε η απόγνωσή
εμπρός στο αδύνατο.
Όμως τι να πεις
για τις μέρες που χάνονται,
και τι να ομολογήσεις
για τα χρόνια μας τα μίζερα.
Τι να πεις
για τα ερειπωμένα σπίτια,
για τις ώρες που λιμνάζουν.
Ανυπόληπτοι οραματιστές
χαθήκαν με τον καιρό.
Βράδιασε στη ζωή
και τώρα πια οι αγάπες ξέμειναν,
για να μπορέσουν να συναντηθούν
δεν έχουν πρόσωπο.
Λύπη βαθιά στο στήθος,
ανταμώνουν πρόσωπα
τα πικραμένα απογέματα,
παλιά τραγούδια
σκληρή μοίρα.
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
Εγγραφείτε στο κανάλι YouTube του ποιητή για περισσότερα βίντεο:
https://www.youtube.com/channel/UCU43NlvjkcsmTSsUbNbVoYg
Ανακαλύψτε τον ποιητή στα social media
👉 Facebook page https://www.facebook.com/antonisperdikarhs/
👉 Ομάδα facebook https://www.facebook.com/groups/807921012645497
Δημοσίευση σχολίου