Φοβάμαι ...
Ούτε η άνοιξη δεν μπόρεσε να διώξει το φόβο απ 'τα μάτια, που πήγαν οι χαρές, τα όνειρα μας,
οι εκδρομές στην εξοχή
όλα τα σκότωσε ο αόρατος εχθρός ...
Ζηλεύω τα πουλιά, που ελεύθερα πετούν και σπανε τη σιωπή με το κελάηδημα τους ...
Φοβάμαι, εγώ η δυνατή όπως με αποκαλούν οι γνωστοί,
γιατί οι φίλοι χάθηκαν στα δύσκολα ...
Φοβάμαι, μήπως δεν γνωρίσω μια άνοιξη, χωρίς φυλακή και φόβο ...
Φοβάμαι πως την ελευθερία μας την άρπαξαν με μιας,
δεν μας άφησαν ούτε λίγο περιθώριο να το συνηθίσουμε ,όπως τα όνειρα μας, που μας τα έκλεβαν λίγο λίγο ...
Κι εγώ,
που
κάθε δειλινό έλεγα, αύριο θα έρθει μια καλύτερη μέρα, τώρα φοβάμαι, με
έκαναν αδύναμη, και δειλή, να κοιτώ μόνο το σήμερα ...
Έκαψαν τα
δάση, γέμισαν τη γη πτώματα, σκόρπισαν τον φόβο και τον πανικό, άραγε
γιατί, έπρεπε να γίνουν όλα αυτά για να καταλάβουμε πως είμαστε πολύ
μικροί, στα χέρια των μεγάλων ...
Όμως , κάπου εκεί έξω,
εγκυμονούν οι αμυγδαλιές τα παιδιά τους, οι μέλισσες τραγουδώντας
μαζεύουν τη σοδειά τους, και μέσα μου γεννιέται η ελπίδα,
πως δεν τελείωσαν όλα, πως το αύριο όσο γκρίζο κι αν δείχνει, δεν μπορεί θα μας χαμογελάσει ξανά ...
Elena Grammenou Mavroidi
Δημοσίευση σχολίου