Αποδίδω τα τραγούδια μου στο φως,
και ζω απ’ τη σκιά του, δίχως φθόγγους.
Στο γέρμα της χαράς και της ψυχής,
με προσκαλεί μια κόρη μες τους δρόμους.
Ο πόθος μου βουβός μες στη σιγή,
στις νότες η ψυχή μου ανασαίνει.
Κρυμμένη μουσική σε προσμονή,
που η σιγαλιά γλυκά την ανασταίνει.
Κι απ’ της αγάπης σου κρατιέμαι, την ελπίδα,
η φλόγα τρέμει δεν την σβήνει η καταιγίδα
Περνά η ζωή σαν σύννεφο βαρύ,
και η ψυχή μου χάνεται στη μνήμη.
Μα κάθε σου ματιά, φως πρωινό,
σαν προσευχή που αναβλύζει από τη δίνη.
Δεν έχω άλλο στήριγμα να ζω,
μονάχα τα φτερά της μουσικής σου.
Μες στη σιωπή σε ψάχνω να σε βρω,
σαν ήχος να χυθείς στην προσευχή μου.
Κι αν μείνει στη σιγή το τελευταίο μου τραγούδι,
θα ζεις εσύ στο φως, το πρώτο μου λουλούδι
© ΆΓΝΩΣΤΟΙ ΠΟΙΗΤΈΣ
Δημοσίευση σχολίου