ΑΠΟΛΗΣΜΟΝΗΜΈΝΟΙ

ΑΠΟΛΗΣΜΟΝΗΜΈΝΟΙ

Μουντές οι νότες μουσικές
Μιλούσαν έρημες φωνές

Ο χρόνος πια κουράστηκε
να μένει εδώ μαζί μας
σιγά – σιγά μας άφησε
στο ημίφως της ψυχής μας

Ήταν οκτώ κακοκαιρία
αγέρας και παγώνει τη ψυχή
ήταν οκτώ κακοκαιρία
η πλάση μια μεγάλη φυλακή

Ξεμείναμε χωρίς κανέναν
τα τελευταία φύλλα κλαίγαν
ξεμείναμε χωρίς κανέναν
απόμεινε μονάχη κι’ ή ψυχή

Στις μπόρες στήθη όσοι υψώσαμε
για δώρα κεραυνούς δεχτήκαμε
στις μπόρες στήθη όσοι υψώσαμε
και μένουμε μονάχοι στη σιγή

Φαντάσματα καιροί και θρύλοι
των ουρανών θα κρύβουνε την πύλη
φαντάσματα καιροί και θρύλοι
ας κλείσουν της καρδιάς μας την πληγή

© ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - ΠΟΙΗΣΗ