Καράβι
κοσμογυρισμένο
σ΄
αραξοβόλια μακρινά,
σ’
άδειο λιμάνι σε προσμένω,
σαν
όνειρο τα δειλινά.
...
Οι
αγάπες χάθηκαν
μες
στου πελάγου την ερημιά.
Τα
στιχάκια στέρεψαν
μες
στην αρμύρα πέρα βαθιά.
...
Στ’
ονείρου τα φτερά
γυρεύω
το καράβι μου θλιμμένος,
σε
σκοτεινά νερά,
μες
στης ζωής το πέλαγος χαμένος.
...
Οι
αγάπες χάθηκαν
μες
στου πελάγου την ερημιά.
Τα
στιχάκια στέρεψαν
μες
στην αρμύρα πέρα βαθιά.
Άκου
τα λόγια, φως μου,
στα
βήματα του κόσμου.
Σε
θωρώ να φεύγεις, χάθηκες,
στα
κύματα φωνές
τα
στιχάκια π’ απαρνήθηκες
και
σβήσανε στο χτες.
...
Οι
αγάπες χάθηκαν
μες
στου πελάγου την ερημιά.
Τα
στιχάκια στέρεψαν
μες
στην αρμύρα πέρα βαθιά
©Αντώνης Περδικάρης –
Ποίηση
Δημοσίευση σχολίου