δεν θα γυρίσει εδώ,
δεν θα ξανάρθει ποτέ.
Κάποιοι βρίσκουν το λιμάνι τους στον κόσμο
κι άλλοι ταξιδεύοντας το ψάχνουν.
Σταχτής, μακρύς και πέτρινος ο δρόμος,
ασκητής του χρόνου με λουλούδια.
Όμως νιώθουμε ανυπόμονη λαχτάρα,
μίγμα αδιόρατο καλού, κακού.
Προσδοκία, να ενεργούμε
και να μην ξαναγυρίζουμε μετανιωμένοι.
Το δειλινά βαμμένα με έρωτες
τα χρώματα φαντάζουν όπως τα όνειρα μας.
Στη ψυχή μας όμως
θα έχουμε τον χώρο
για να ζήσουμε ηλιοβασιλέματα πολλά;
Οι θόρυβοι της πόλης είναι αγάπη,
το πέρασμα των γλάρων είναι αγάπη.
Τα υπέροχα είναι οι μεγάλοι πόθοι μας.
Οι εποχές είναι αλλαγές στη ζωή
η αφή του ήλιου δεν μας παρασύρει.
Δεν θα ξεχάσω τα φεγγάρια
που κυλούν διανθίζοντας τον ουρανό.
Η ζωή μας ηρεμεί τις νύχτες,
είναι οι στιγμές
που ονειρευόμαστε ότι τ άστρα μας μιλούν
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
Εγγραφείτε στο κανάλι YouTube του ποιητή για περισσότερα βίντεο:
https://www.youtube.com/channel/UCU43NlvjkcsmTSsUbNbVoYg
Ανακαλύψτε τον ποιητή στα social media
👉 Facebook page https://www.facebook.com/antonisperdikarhs/
👉 Ομάδα facebook https://www.facebook.com/groups/807921012645497
Δημοσίευση σχολίου