ΑΝΕΜΟΒΡΟΧΟ

Στο κρύο σε θυμήθηκα,

σε πόθησα στο βοριά

στης παγωνιάς την κόψη,

στο σκούρο τ’ ουρανού.

Σε λάτρεψα στ’ ανεμόβροχο,

στον σάλο που παγώνουν στάλες

κι ανοίγουν τα φτερά στον άνεμο τα φύλλα.

Τα φιλιά που έρχονται γυρεύω.

Οι έρωτές που σβήνουν γίνονται βροχόνερα.

Λαβωμένοι δεν μπορούμε να συναντηθούμε.

Ας ρωτήσουμε αέρηδες και μπόρες για παρηγοριά.

Γιατί οι άνθρωποι μαγεύονται στη γη;

Σε πια λημέρια βρίσκονται οι έρωτες;

Γιατί να είναι η αγάπη φως στη θύελλα;

Τη μουσική του ανέμου

ξέρουν πρώτα και καλύτερα τα πουλιά.

Σε δωμάτια σκοτεινά τη ψυχή μου βρίσκω.

Tags: ©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση