Φυσούσε πολύ και σκορπούσε του κόσμου τους πόθους…
Ελπίδες που σβήσαν νωρίς και χαθήκαν
Ψυχές αδειανές που δε σήκωσαν μάτια στ ' αστέρια
και κάθε απόβραδο γίνονται ίσκιοι
Ζωές ξεχασμένες στη γη καρφωμένες
δε σήκωσαν μάτια στον ήλιο,
δεν πήραν αγάπης λουλούδια.
Και πώς ν’ αρνηθώ τη σκιά σου;
Εσένα που μίσεψες πως ν' αρνηθώ!
Θα γυρεύω εβένινα μάτια...
Ελπίδα στο φως θα γυρεύω να βρω
...
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν άψυχα.
Μα ακόμα πιο πολύ φοβάμαι
αυτούς που δεν αφήνουν
ούτε σκιά πίσω τους.
Από το βιβλίο : ~ Το απέραντο του Ονείρου ~
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
