γοργόνα που κρατάς το θεό
μέσα σου
σειρήνα που αγγίζεις τη θάλασσα μαγεύοντας την
αερικό που τόσα χρόνια
πήρες την ψυχή μου
τώρα ήρθες να πάρεις ό,τι
ελάχιστο
μπόρεσα να κρατήσω
σε φοβάμαι όμως πάρε
με δε θέλω να κρατήσω
ούτε σταγόνα ψυχής
ούτε μια στάλα αίμα
δεν μπορώ να μη γράφω για
ότι με καίει.
ποτέ δεν τραγούδησα κάτι
άλλο
εκτός από σένα και το
τραγούδι σου
δεν με νοιάζει πια τι θα
γίνω ακόμα κι αν πεθάνω
αφού υπήρξα μόνο για να σε
συναντήσω
εσύ μου έδειχνες τ‘ αστέρια
κι ήσουν
κάθε μέρα που περνούσε
αρμύρα και ανάσα
τι να την κάνω τη θάλασσα
χωρίς εσένα
όταν δεν θα μπορώ να
κοιτάξω τον ορίζοντα
για να δω τη μορφή σου να
χρυσίζει
το τέλος μας έρχεται όταν
χάνεται η ελπίδα που ζει
μέσα στο μεγάλο μας όνειρο
πώς λοιπόν να πάψω να
ελπίζω
να πάψω να ζω
δεν θ’ άντεχα χωρίς την
αύρα σου
σώσε με
©Αντώνης Περδικάρης Ποίηση
Εξώφυλλο : Έυα Πελεκίδου
