δε με λυπάσαι
τώρα φεύγεις μακριά
ξεράθηκαν οι λέξεις
τώρα που ο δρόμος σέρνεται
ανάμεσα σε φύλλα δέντρων
και σε στάχτες
φιλί της θάλασσας φυτρώνει
καθώς βυθίζεται ο ήλιος
νιώθουμε το αίμα
όνειρο βαθύ
ο κόσμος
άσπιλη σιγή
την ώρα π’ ανθίζουν
μουσκεμένα μάτια
πέτρινα
χαμένα
πρόσωπα
φιλί της θάλασσας φυτρώνει
τα χρόνια πνίγουν αναμνήσεις
φεύγει κι' ο καιρός
τα κύματα δεν μπόρεσε κανείς να σταματήσει
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
