Θα
'θελα να 'ναι στίχοι,
χρυσοί
κόμποι στην καρδιά.
Όνειρα
και ασπασμοί της πληρότητας
Οι
ευωδιές των λουλουδιών,
οι
ιαχές του πλήθους,
οι
καπνοί που αναθυμιάζουν το θυμίαμα,
συντελούν
σ΄ αυτό που λέμε «Ανάθεμα...»
Τα
μικρά άσπρα κοχύλια,
στο
δροσερό αεράκι,
μεθούν
τους ερωτευμένους...
Τα
κύματα σχίζονται σε μικρότερα στιχάκια...
Για
σένα και για μένα...
Οι
ομορφιές της εξοχής,
ευωδίες
γίνονται που προκαλούν,
το
απρόκλητο...
Απλώνονται
σε χιλιάδες δροσοσταλιές,
πάνω
σε άγονα νερά...
Τα
μικρά κοχύλια, δίνουν αγώνα σε ιαχές του πλήθους,
προσδοκώντας
οι ευχές,
αράδα
να εκπληρωθούν.
Οι
καπνοί που εξανεμίζονται,
χωρίζονται
σε χιλιάδες ελπίδες από οράματα.
Και
σιμώνει τ’ αεράκι.
Και
δροσερότερο γίνεται.
Κι
αναπολώ τις ψυχές
και
τις μνημονεύω σε κάθε προσευχή μου.
Και
φωλιάζω μεθυσμένος από χρώματα ουράνια
και
αρώματα θαλασσινά,
στη
φωλιά της πλάνης σου...
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
