Πηνελόπη
Μέσα στη νύχτα δειλά τ’ αστέρια προβάλλουν,
μέσα στου ταξιδιού τη νύχτα
π’ αφήνουν οι γκρίζοι καιροί μολυβιές
κήποι μπαλκόνια της θάλασσας, λιμάνια θολά,
τόποι χωμένοι στ’ αγνάντι νιώθουν πως έρχεσαι...
Τώρα που σμίγουν αγάπες σ’ ονείρων ξενύχτια,
και Λιμάνια καπνίζουν.
Οδυσσέας
Κάποτε δάχτυλα ψάχναν τα ίχνη στα πρόσωπα,
κι είδωλα άνοιγαν μάτια μετέωρα,
άπλωναν χέρια κι εμείς βαδίζαμε...
Κι όλο περνούσαμε δρόμους και χώρες
που όλα μετριούνται με Θάλασσες
κρύβοντας φόβους
που πέφταν σκιές σε κοράλλια και κύματα,
σκάφη-τιμόνια που τρίζαν, κολπίσκους με ξέρες,
νησιά των σειρήνων, φωνές που μαγεύαν
γκρίζο-γαλάζιο μας τύλιγε κύματα κτήνη,
κοχύλια με αίμα...
Κι όλο ζητούσαμε άνοιξης όνειρα-δώρα,
γλυκές αγκαλιές στη χαμένη πατρίδα
Χάντρες της νύχτας οι μέρες που έρχονται
σύμπαν του κίτρινου κύκλου,
πρόσωπα θρύψαλα μέσα μας καίγονται
φύλλα στο πάρκο του θόλου.
Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
