ΜΑΓΕΙΑ

Δεν έχεις όνομα γλυκιά μου ;

Πως να σε φωνάζω;

Χρυσοκόκκινη κλωστή;

Λαμπρό αστέρι;

Μήπως να σε λέω Θάλασσα;

Χρυσόσκονη των αστεριών;

Η φθινοπωρινή βροχή

χαράζει μοναξιά στο χώμα

Το φεγγάρι κρύβεται σε καταφύγια

Πως να ζήσω τώρα ;

Στο θλιμμένο πρόσωπο του δειλινού πως να μιλώ;

Όταν μου λες το σ’αγαπώ η μέρα γίνεται πελώρια,

ζωντανή, πανέμορφη με άνθη στολισμένη

Σε βλέπω, σε αγγίζω, σε ακούω

Είσαι όλα όσα υπάρχουν γύρω μου

Των ερώτων όλων οι καρδιές

Έχουν τις αποχρώσεις του δειλινού

Βγάζεις τη γλυκιά μακρόσυρτη γοητεία

του ηλιοβασιλέματος

Να στείλω χαιρετισμούς και λουλούδια πήγα

το κάνω αυτό τις τελευταίες μέρες

αισθάνομαι πιο κοντά σου όταν πάω

στα γαλάζια ιριδίζοντα νερά

Μαγεία είσαι

Αυτό το κάτι

μεταξύ ανοιχτού και βαθυκόκκινου, σε βιολετί φόντο

”Ναι” αυτό το απαλό χάδι του ήλιου και του ουρανού

Κορύφωση στερνού φιλιού στη θάλασσα.

Από εκεί σου έστειλα τραγούδια και λουλούδια

Είσαι κόμπος στο λαιμό

Έτσι κι αλλιώς δε σε χορταίνω...

©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση