ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Ανηφορίζεις σκαλοπάτια.

Το αισθάνεσαι σαν το ελάχιστο που πρέπει να κάνεις

Σελήνη μου στολισμένη με ρόδα στα μαλλιά  ανεβαίνεις

Μητέρα λατρεμένη

Σε προσκυνούν άνεμοι αγιασμένοι, μικροί βοριάδες

Σε κεντούν ωχρές σταγόνες διαμάντια διάσπαρτα

Μικροί άγγελοι ξενυχτούν στα μαλλιά σου

Το φως σου δεν πάει χαμένο

Ούτε μια ακτίνα δεν χάνεται

Η χάλκινη λάμψη σου σκεπάζει τους ώμους της γης

Στα κόκκινα σκέλη σου μια θάλασσα  δικαιοσύνης

Γλυκοχαράζει και  φωτίζει τα μάτια σου

Το πρωί μια αγάπη χαμογελαστή ανοίγει τα μάτια

Ο καλύτερος κόσμος που ονειρευόμαστε ανατέλλει

Νέα πλάση,  ένα τραγούδι για το δίκιο όλου του κόσμου

©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση