Κάθομαι μονάχος και σε περιμένω
μέσα σε καπνούς, φτηνά ποτά,
σε οίκους ανοχής και τρένα
Τελευταίος κόμπος στο λαιμό
το ποίημα στον ουρανό
φίλοι έφυγαν με μια θαμπή φυγή
Όσους έφυγαν μακάριοι και χλωμοί
ο ουρανός φθαρμένος και χαμηλωμένος
τους σκεπάζει
Ταξίδι της ζωής ανάρμοστο, σκληρό
τα χέρια κρύβει η μοναξιά μας
Ποιητές αιώνες στη σιωπή
υφή αγάπης θαύμα
μέθη της ψυχής μας
Πολιτεία που σκορπάς
της τρέλας σου τα σκοτεινά στενά
τα χέρια ανοίγω μες στους δρόμους σου
στο χάρτινο στερέωμα σου
Μια ανταπόδοση
σαν ένα δέντρο που καρπίζει
χάρη στην φροντίδα του φτωχού
Τώρα πια κανείς δεν μας θυμάται
επειδή η θλίψη βρίσκεται
στα γεγονότα ανάμεσα
με ανείπωτο επίλογο
©Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
Εγγραφείτε στο κανάλι YouTube του ποιητή για περισσότερα βίντεο:
https://www.youtube.com/channel/UCU43NlvjkcsmTSsUbNbVoYg
Ανακαλύψτε τον ποιητή στα social media
👉 Blog https://onirokataskevastis.blogspot.com
👉 Facebook page https://www.facebook.com/antonisperdikarhs/
👉 Ομάδα facebook https://www.facebook.com/groups/807921012645497
Δημοσίευση σχολίου