©ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΔΙΚΑΡΗΣ - Ποίηση, Λογοτεχνία, Ποιητικές Συλλογές, Ποιητικές Ανθολογίες.

Ποίηση

~Σκιά~


Φυσούσε πολύ και σκορπούσε
του κόσμου τους πόθους…
Ελπίδες που σβήσαν νωρίς και χαθήκαν.

Ζωές ξεχασμένες στη γη καρφωμένες
δε σήκωσαν μάτια στον ήλιο,
δεν πήραν αγάπης λουλούδια.

Ψυχές αδειανές
που δε σήκωσαν μάτια στ' αστέρια
και κάθε απόβραδο γίνονται ίσκιοι στους δρόμους.

Ζωές ξεχασμένες στη γη καρφωμένες
δε σήκωσαν μάτια στον ήλιο,
δεν πήραν αγάπης λουλούδια.

Και πώς ν’ αρνηθώ τη σκιά σου;
Εσένα που μίσεψες πως ν' αρνηθώ! 
Θα γυρεύω εβένινα μάτια...
Ελπίδα στο φως θα γυρεύω να βρω.

          
...Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν άψυχα,
μα ακόμα πιο πολύ φοβάμαι 
αυτούς που δεν αφήνουν ούτε σκιά πίσω τους...

 Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση



«ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ»
Μπορεί να ηχεί παράξενα αλλά αρκετοί ερευνητές ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε στα ελληνικά της κλασικής εποχής και ότι εμφανίστηκε στην ελληνιστική με άλλο νόημα από το σημερινό. Εμφανίστηκε ως παράγωγο της λέξης πολίτης μέσω του ρήματος πολιτίζω.

Όπως η Πολιτική στα ελληνικά σημαίνει την τέχνη που ασκείται από τον πολίτη έτσι και το πολιτίζω λένε πως θα σήμαινε μάλλον απλά συμπεριφέρομαι ως Πολίτης ή έστω επιπλέον κατά μια άλλη εκδοχή και κάνω κάποιον Πολίτη . . .

Το επίθετο Πολιτιστικός στα ελληνικά δεν θα μπορούσε να δηλώνει τίποτα άλλο από κάθε τι αναφερόμενο στον Πολιτισμό.

Το αυθεντικό νόημα του πολιτισμού μπορεί κανείς με ασφάλεια να το εξάγει μόνο από τις λέξεις πόλη και πολίτης, αλλά αυτά έχουν γίνει σήμερα μάλλον ψιλά γράμματα..

Στην γλώσσα που μιλάμε σήμερα, ο όρος πολιτισμός λέγεται πως εισήχθηκε τον 18ο αι. από τον Αδαμάντιο Κοραή για να εκφράσει την έννοια του γαλλικού civilization και με την πάροδο του χρόνου έφθασε σήμερα να συγχέεται με την έννοια της κουλτούρας - culture - και της παιδείας..

Σε μια ελεύθερη πολιτική κοινωνία οι άνθρωποι αυτοοργανώνονται όπως στην αρχαία ελληνική πόλη. Αυτού του είδους η πόλη είναι μια αυτοοργανωμένη συλλογική οντότητα.

Αυτή η αυτοοργάνωση των ελληνικών πόλεων είναι ευρύτερα γνωστή σήμερα ως αυτοθέσμιση.

Κομμάτι αυτής της αυτοθέσμισης θα έπρεπε κανονικά ναι είναι και οι συλλογικές- παλλαϊκές πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Αυτές θα έπρεπε να θεωρούνται κατ’ εξοχήν πολιτιστικές και όχι οι "κλαμπίστικες" ιδιωτικές επιδείξεις αφιονισμένων με την αυτοπροβολή Κυριών.

Ποια αληθινή κουλτούρα μπορεί να προβληθεί μέσω της δικής τους αναπαλαίωσης εθίμων;
Οπισθοδρομισμοί και αναπαλαιώσεις . . . , αυτά και όλα τα παρεμφερή συνήθως παίζουν ρόλο αναχωμάτων για να καλύπτεται το οποιοδήποτε κενό υπάρχει – ώστε να κλείνουν οι αεραγωγοί- και, η αληθινή κουλτούρα - καλλιέργεια "να πάει από ασφυξία".

Με τα προηγούμενα πρέπει να διευκρινίσω πως δεν φωτογραφίζω συγκεκριμένα άτομα παρά μόνο νοοτροπίες, τάσεις και συμπεριφορές. Και, επίσης θεωρώ πως μου χρειάζεται ουσιαστικά ένα ελεύθερο βήμα για να τοποθετηθώ.

Όπως όλοι μας μάλλον χρειάζομαι περισσότερο οξυγόνο και ελευθερία.

Το κομμάτι της ψευδεπίγραφης κυρίαρχης κουλτούρας όχι μόνο δεν το εκλαμβάνω ως πολιτισμό αλλά ούτε και ως αυθεντική λαογραφία.

Για μένα αληθινή λαογραφία απαντάται π.χ. στα έργα του Ηλία Πετρόπουλου, για να μην ευλογήσω κανέναν ζωντανό ή εκφραστή του λαοπλάνου συστήματος.

"Η αυθεντική λαογραφία στην Ελλάδα" «ωριμάζει» μόνο "στα στενά ανεκτικά σύνορα" του κελιού ή του συρματοπλέγματος. Θα μπορούσε π.χ. να ήταν ημερολόγιο φυλακισμένου ή εξόριστου. Δυστυχώς όμως δεν έχει δοθεί ακόμη αμνηστία στον αληθινό λαϊκό πολιτισμό. 

Αλλά και γενικότερα "ο πλούτος της αληθινής Ελλάδας" όταν δεν βρίσκεται"υπό διωγμό" αφήνεται "να χαθεί στα αζήτητα". Η τελευταία φράση νομίζω ότι καλύπτει και την ελληνική αρχαιότητα και την σύγχρονη ρωμιοσύνη.

Διαρκή ένεση ρωμιοσύνης αποτελούν οι ανατολίτικες ρίζες μας. Κάθε φορά που ενδυναμώνεται η όποια αρχαιοελληνική φιλοσοφία καλλωπίζεται ανάλογα και η ρωμιοσύνη μας.

Όλη αυτή η ντόπια παραποίηση στον τομέα του πολιτισμού, είναι φανερό πια πως γίνεται με σκοπό να καλυφθεί η φοβικότητα του σύγχρονου Έλληνα μπροστά στην προοπτική να σηκώσει την βαριά του κληρονομιά.

Παράρτημα:
Τα δυο ρεύματα βρίσκονταν σε σύγκρουση σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου. Μια αναλυτική εξέταση αυτής της σύγκρουσης θα ξέφευγε από το πλαίσιο της εργασίας μας. 

Πάντως οι σκοπιμότητες που κρύβονταν πίσω από τη χρήση των εθνικών ονομασιών δεν είχαν διαφύγει της προσοχής των ξένων.

 Το 1857 ένας κορυφαίος φιλέλληνας Γάλλος ιστορικός έλεγε στον Σπ. Ζαμπέλιο: "Το δη παραδοξότερον, οι πλεονέκται ούτοι φίλοι μας (οι νεοέλληνες) προς μηδέν άλλο βλέποντες, ή προς το ίδιον συμφέρον, το μεν πρωί καλούνται κατά λόγον ιστορικόν Έλληνες, εν δε μεσημβρία λέγονται κατά λόγον πολιτικόν Ρωμαίοι, το δε εσπέρας αμφότερα συμβιβάζοντες γίνονται Γραικορωμαίοι". 


<11>Το σίγουρο είναι ότι μέχρι τις αρχές του αιώνα μας το ζήτημα δεν είχε λυθεί. Το 1901, η έκδοση του πρώτου τόμου της "Ιστορίας της Ρωμιοσύνης" του Εφταλιώτη προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, όχι μόνο για τη γλώσσα της (ήταν το πρώτο βιβλίο Ιστορίας στη δημοτική), αλλά και για τη χρήση του όρου "Ρωμιοσύνη". 

Ακολούθησε μια έντονη διαμάχη που δίχασε τους Έλληνες διανοούμενους, με πρωταγωνιστές τους Γ. Χατζιδάκι και Ν. Πολίτη από τη μια πλευρά (εναντίον του όρου "Ρωμηοί"~ Ρωμιοί) και τους Κ. Παλαμά, Γρ. Ξενόπουλο από την άλλη. <12>
Απ’ ότι φαίνεται, μετά από εβδομήντα χρόνια ελεύθερου βίου, ο πολύς κόσμος δεν είχε συνηθίσει ακόμη το όνομα "Έλλην". 

Όπως έγραφε τότε ο Κωστής Παλαμάς, το "Ρωμιός" ερχόταν στο στόμα του κόσμου "πιο πολύ από το γιορτιάτικο και δυσκίνητο όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμιός, και κρατούσε ως τα χτες ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία (...) και σημαίνει κι ως την ώρ’ ακόμα, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, το γίγαντα". 

<13> Ο Κωστής Παλαμάς είχε συλλάβει επακριβώς την ουσία της διαμάχης: "Οι όροι Ρωμιός και Ρωμιοσύνη επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόισα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια - αγάλια, από την επίσημη γλώσσα". 

"Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου πραγματικά, Ρωμιοί. Το όνομα κάθε άλλο είναι παρά για ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριλιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη". 

Και, δικαιώνοντας τον Εφταλιώτη για την επιλογή του όρου "Ρωμιοσύνη", κατέληγε: "κάποιο αγνότερο και πιο βαθύ αίσθημα γλωσσικό δεν μπορεί παρά να βρει ακόμα στη λέξη Ρωμιοσύνη κάτι τι ποιητικά και μουσικά χρωματισμένο, κάτι τι φτερωτό, λεβέντικο για μας και ανάλαφρο, που νομίζω πώς δεν τόχει ο Ελληνισμός, με όλη τη βαριά του ασάλευτη μεγαλοπρέπεια".

(*) Πράγματι ηχεί παράξενα αλλά – όπως, μια μεγάλη μερίδα ερευνητών υποστηρίζει - η λέξη δεν υπάρχει στα Ελληνικά.
Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με μερικές ακόμα λέξεις που έχουν την ίδια κατάληξη δηλ. "ισμος".
Κατά την ίδια σεβαστή άποψη στην Ελληνική αρχαιότητα μάλιστα η λέξη πολιτισμός ήταν άγνωστη σχεδόν μέχρι τους Ελληνιστικούς χρόνους και, αντ΄ αυτής γινόταν η χρήση του όρου "παιδεία".

Στην Ελληνική αρχαιότητα με τη γνήσια σοφία της απορρίφθηκε νωρίς η μυθοπλαστική αντίληψη για τον κόσμο.
Η λέξη πολιτισμός έχει σχέση με την «πόλη», εφόσον περικλείει την έννοια της "άμεσης δημοκρατικής εκπροσώπησης" καθώς και της κοινής συλλογικής – παλλαϊκής προσπάθειας.

Για να επιβεβαιώσουμε τα πιο πάνω ας δανειστούμε μια παράγραφο από συνέντευξη του Μανόλη Γλέζου στην Καθημερινή:

«Σεβόμαστε όλους τους πολιτισμούς αλλά σε αυτόν τον τόπο υπήρξε ένας πολιτισμός που αποτελεί πηγή όχι μονάχα για τις τέχνες αλλά και για τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, για τα συστήματα διακυβέρνησης των χωρών. 


Αποτελεί ακόμη πηγή έμπνευσης γιατί υπήρχε και λειτουργούσε "η πόλις", υπήρχαν οι αυτοπολίτες, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, πολίτες δηλαδή που ασκούσαν πολιτική οι ίδιοι.

Δεν ανέθεταν σε επαγγελματίες πολιτικούς να ασκούν πολιτική. Ως απότοκο όλης αυτής της διαδικασίας είχαμε τον πολιτισμό. Αυτά όλα πήγαν στη Δύση και σε εμάς ήρθε η πολίς (police).»
Copyright © Ονειροκατασκευαστης.