Οι
γλάροι κοιτάζουν θλιμμένοι τα πλοία
κι
εσύ ποιητή μου δεμένος στην πλώρη,
μετράς
τ’ αστέρια
και
νιώθεις τα όνειρα κύμα με κύμα.
Κι
εγώ θα καθίσω κοντά σου.
«Τι
λέει το κύμα στη θάλασσα πες μου;
Τι
λένε οι ίσκιοι που έρχονται πάντα τα βράδια;»
...
Ξανθό
το φεγγάρι της,
έχει
για μάτια κοράλλια
μαλλιά
σαν τα στάχυα στο κύμα χτενίζει.
Ποτέ
πια μη φύγεις αγάπη!
Μ’
εσένα για πάντα να ζήσω
μι’
αγάπη ανθρώπινη
σαν
παιδικό, πρωινό τραγούδι.
©Αντώνης
Περδικάρης - Ποίηση
Δημοσίευση σχολίου