Μάζεψα
το γκρίζο της θάλασσας,
τα
μεγάλα κόκκινα κύματα,
αστέρια
αγρύπνιας, θροΐσματα κυμάτων,
και
τον ορίζοντα άφησα να με πυρπολήσει.
Κάποιες
λευκές, εποχικές νύχτες,
καθώς
η απουσία της αδειάζει τον ουρανό,
ψάχνω
το ανθισμένο της χάδι.
Πουλιά
που βυθίζονται οι στίχοι,
συνωστίζονται
στο κατώφλι της.
Σκοτάδι
τρυπά τα βλέφαρα.
Τα
άστρα απορούν μες τα μάτια της
και
το χλωμό της σκληρό μετάξι.
Το
σβησμένο πρωί έχει στα χέρια του
το
τραγούδι της σιωπής.
Μια
κίτρινη ζωγραφιά
με
χλωμές μπούκλες στην άμμο.
Ξέφτια
πρωινά τα δάκρυα
αφήνονται
στην πιο μεγάλη θάλασσα,
και
μες την αιωνιότητα πικρή,
κοφτερή
η ανάσα του ήλιου.
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
