στην
πλατινένια σου σκιά προσφεύγω
μ’
ένα ήσυχο τραγούδι
να'
ναι η αγάπη της ποίησης η αύρα
και
παρακαλώ τη θάλασσα
που
έρχεται και φεύγει
σμίγοντας
τους ανθρώπους
να
φέρνει το ρυθμό σ’ εσένα
''ζητά
τραγούδια λυπημένα η αγάπη μου''
απ’
των κυμάτων το δάκρυ
το
θολό
αρμύρα
φόρεσα
και
μέσα στην ερημική
αμμουδιά
σε νανουρίζω
<<τα
μαλλιά σου έγιναν κοράλλια
δώσ’ μου το πικρό σου χέρι
βάναυση
η νύχτα>>
<<τα
μάτια σου κρυμμένα στο σκοτάδι
στου
γιαλού την κόψη μια μουσική χορεύει
δε
γίνεται ν ’ ακούς τους ήχους>>
<<ο
ύπνος μέθυσε απ’ την ανάσα σου
τ' αστέρια σώθηκαν στον κόρφο σου>>
στεγνό
φθινόπωρο σκορπά στις γούβες
νεκρή
ακτή
τα
κόκκινα φιλιά μας τραβούν για το φεγγάρι
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
