Ακόμα
μια μέρα δεν είχα νέα σου...Ίσως να φεύγεις ή να έφυγες …
''Tα
δειλινά έχουν μια θλίψη φθινοπωρινής βροχής ''
Δεν
είναι εύκολο να βρεις παρηγοριά σε μια βροχή που έρχεται,
να
κοιτάς τις αστραπές στα παράθυρα, το παγερό γκρίζο,
τις
σταγόνες που γκρεμίζονται, τους κίτρινους ίσκιους στη θάλασσα,
τις
χαρακιές στα μονοπάτια και κάποιες ακτίνες ταξιδιών που καπνίζουν.
Μήτε
να ζαλίζεσαι κοιτώντας τη φθινοπωρινή άχνα στα βρόχινα νερά,
τα
σταχτιά σημάδια και τα
φλουριά της .
Τις
μολυβένιες χαρακιές στο χρόνο,
τις
σχεδίες ονείρων που ρίχνονται στη θάλασσα,
τις πρώτες σταγόνες δακρύων στα πρωινά
ημερολόγια, την κάθε σελίδα.
Μην
κοιτάς τα κύματα της βροχής, την πορεία της, τις γραμμές του ορίζοντα,
τα
ξεφτίσματα που
περιστρέφονται στον άνεμο. Τώρα το φθινόπωρο μετρά τα κουρελιασμένα του φύλλα, τα νήματα του ανέμου που έρχονται από το
πουθενά,
το
ρυθμό της βροχής, την πορεία των κυμάτων της.
‘’Βρέχει στα ετοιμόρροπα πρόσωπα, βρέχει και
στη θάλασσα.
Το
τραγούδι της βροχής ψιθυρίζει
στα θρυμματισμένα φύλλα
Κι'
εσείς ''πουλιά'' με τις κίτρινες κλωστές του φθινόπωρου στα ράμφη
Είναι
δύσκολο με το τραγούδι σας να σκορπίσετε ελπίδα στα ξερά βραχιόλια των δέντρων,
να πετάτε ανάμεσα στα κρύσταλλα της βροχής κυνηγημένα από τις στάλες της.
Τώρα
''πια'' δεν μπορείτε να απλώνετε ελπίδες στα νοτισμένα φτερά σας.
Ο
άνεμος χτυπά με μανία τα παράθυρα των δέντρων σας,
τα
πούπουλα και τις ρυτίδες των κορμών σας,
κι'
εσείς περιμένετε φοβισμένα κάποια αυριανά χαμόγελα σπόρων.
-
© Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
