πως
να σε ζωγραφίσω μάγισσά μου
στις
στεριές τις μακρινές
π’
ακούγεται
η
φωνή σου
οι
ναυτίλοι μείναν άφωνα σημεία
τα
ταξίδια
άκυρα
κρυμμένα
πως
να ζωγραφίσω
το
χαμόγελό σου
ο
ήλιος σου τυφλώνει
είσαι
θεά της θάλασσας πλανεύτρα πανωραία
αποστολές
χαμένες και καΐκια φευγαλέα
εκεί
που φτερουγίζεις
σαν
ανάσα
με
μαγεμένο της πηγής
νερό
θα σε ποτίσω
με τ
άρωμα των λουλουδιών
κι ΄
απόσταγμα των αστεριών
που
την αυγή αργοσβήνουν
τα
χείλη μαστιγώνει
το
παράπονο τ’ αγέρα
των
νερών το τρέμουλο
τ ‘
αχνάρια σβήνει
έτσι
όπως χάνεται
σιγά
η μορφή σου
θα’
θελα να σε ξαναδώ
μα
σε φυλάνε τ‘ άστρα
γονατιστός
παρακαλώ
στου
φεγγαριού το διάβα
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση