ΛΗΘΗ

Όμηροι οι ποιητές  στης νύχτας το σκοτάδι,

περαστικοί που σβήσανε στο πρώτο φως.

’’ H αγάπη μου πικρό χαμόγελο, μη μ’ αγαπήσεις

 Έφυγες και πια δεν υπάρχει πολιτεία ’’

Όνειρα κατασκευάζω κύματα τα παίρνουν

στους βυθούς της λήθης πάντα χάνονται. 

Ψαράδες  ανασύρουν όνειρα παράφορα
και λέξεις πληγωμένες.

Σκιές που ναυαγούν οι μήνες,

έφυγε η αγάπη  σαν τα πουλιά

η θάλασσα τεντώνει κρύσταλλα

στων βράχων τα ξερά υφάσματα

Φεύγει ο καιρός σαν κύμα πάνω σε λιθάρι

Θα ξαναρθείς πριν τα γυμνά τα φύκια,

πριν χτυπήσουν σκιές στις αποβάθρες.

Φεύγει ο καιρός και θα’  θελα πολλά.

Κι’ οι φίλοι που χαθήκαν άγνωστοι  τίτλοι 

Όνειρα νερά που κρύβουν την οδύνη

Χαμένοι στους γυμνούς τους δρόμους

© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση