~ Χαμένα χρόνια ~

σε κοιμίζω 
στην αυλή της νύχτας
και τ’ αστέρια
γέρνουν

στις
καρδιές μας
έμεινε ξεκούρδιστη
η λύρα
πάνω σε λουλούδια μεθυσμένα

πρωινές παγωνιές μας σκεπάζουν
με παμπάλαιη θλίψη μας ραίνουν
των μεγάλων ταξιδιών
η νοσταλγία
παιδικά καράβια ζωγραφίζει
ξάρτια με χρυσά πανιά τους δίνει

άνοιξη κι ’ άνεμος ψελλίζει
λόγια ψευδεπίγραφα στην άμμο
κυματισμούς που σκορπίζουν
φθόγγους
φεύγουν
πινελιές λευκές
οι μήνες
ψεύτικες αναπνοές
τα χρόνια

καρδιές
που ερωτεύονται μοιραία
τινάζουν
χάρτινα φτερά
το δείλι

θαρρείς τις
πιο πικρές
τις μέρες
τις απελπισμένες
με πρόσωπα παιδιών θλιμμένα
μοιάζουν τα τραγούδια
αστέρι
λυπημένο μου του δειλινού
λυχνάρι
παράξενο
το βλέμμα σου
έλα
κοντά μου πάλι

έλα
στο παράθυρο αγέρι
φώτισε
τη νύχτα όνειρό μου 


Από το βιβλίο : ~ Προσκυνώντας μια γοργόνα ~
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
 

Το υπέροχο αυτό έργο που συνοδεύει το ποίημα μου είναι της ζωγράφου 
ΕΥΑΣ ΠΕΛΕΚΙΔΟΥ, έχει τίτλο ΕΜΠΝΕΥΣΗ.
Βρίσκεται στο μουσείο Εικαστικών Τεχνών

στην Απείρανθο Νἀξου.
Την ευχαριστώ από καρδιάς !!!