Μες
τον κόσμο τον σβησμένο ψάχνω
Τ’
όνειρο ειρμός αγάπης
Οι
ψυχές σπασμένα άστρα
Διαδρομές
στον ουρανό
Τρικυμίες
έμειναν στ’ αχνάρια
Ένα
σφίξιμο στο στήθος, μια βοή
Φεγγάρι
των κυμάτων
Αναμνήσεις
σβήνουν στη σιωπή
Και
πάλι ίδιος άνεμος ρεμβάζει
Δεν
μ’ ακούς
Καημένα
λόγια να πετάτε άραγε
Μήπως
ήσυχα φυλλοροείτε στον αέρα
Μήπως
στα νερά κυλάτε
Σου
κρατώ το χέρι χωρίς μια λέξη
Θέλω
να βρω το στόμα σου
Στης
νύχτας το σκοτάδι
Έβλεπα
τα μάτια σου σπασμωδικά ωραία
Θα’
ρθεις τ ' ουρανού πικρό φιλί.
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
