σφαλιστές
αμπάρες
και
τα άστρα τρέμαν τα σημάδια
πεθαμένων κύκλων.
Λεία
πρόσωπα περνούν και μας καταδικάζουν
Κοιτούν
νεκρά τα μάτια
Το
απέραντο τρομάζει
Στάχτες άσκοπες ελπίδες
Στα
πελάγη κύματα το πεπρωμένο
Μάταιος
σκοπός παγώνει
Δρόμος
μακρύς
το
πέρασμά μας στο βοριά,
μια
χαρακιά βαθιά απ΄ άκρη σ’ άκρη.
Κάθε
που κλαίει η φωνή μας στα φαράγγια
λυγμός
βαθύς και κρέμεται στα βράχια.
Την
άνοιξη
την
περιμένουμε
παραδομένοι
έξι μήνες,
υφαίνοντας
δειλά - δειλά ελπίδες,
ουρανούς
κι' αστέρια.
Κάποιες
χειμέριες νύχτες γίνετ’ ο στίχος μας λύρα,
γκρίζα
παραίσθηση, πάλλεται.
Γνέθοντας
τα φώτα του γιαλού
και
των αστεριών τις αχτίνες
ψάχνοντας
να δούμε τον πρώτο ήλιο.
Άδικο
το καταχείμωνο
Λοιπόν
μου φεύγεις
Έκθετος ο δρόμος σε αυλές παραπηγμάτων
Παγωμένο πρόσωπο γυμνής παρθένας σκίζεται στα
τζάμια
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
