Τις
νύχτες που άγγελοι περπατούν στη γη...
Σ'
αγαπώ και σε ψάχνω...
Φυσάει
στ' ανοιχτά.
Σιγανή
βροχή,
σταχτιά
σύννεφα,
της
άνοιξης ανατριχίλα.
Οι
στίχοι μας σαλεύουν νωχελικά,
θροΐζουν
τα φυλλώματα των ψυχών μας,
ψιθυρισμοί
στης νύχτας το σκοτάδι
Άκου
της νύχτας το σκοπό
σε
αμέτρητα τριζόνια
Οι
μελωδίες της νύχτας
Σκοποί
που ντύνουν ξωτικές μνήμες.
Μελωδικές
νοσταλγίες
σε
στέκια που καπνίζουν
Άκου
τον άγριο άνεμο του πάθους,
που
κομματιάζει τα κλαδιά...
μοναχικές
ψυχές, στο περιθώριο…
Τη
θάλασσα που μαστιγώνει τα βράχια
τους
έρωτες που περνούν ορμητικοί
Άκου,
της
θάλασσας τ' ανταριασμένο κύμα,
καλέσματα
μαγευτικά, με τον άνεμο στέλνει
Πάρε
το φως του φεγγαριού να αλλάξει η μορφή σου.
Στο
φως που χάνονται οι σκιές,
μη
κυνηγάς πια χίμαιρες,
μη
κυνηγάς άλλο τον εαυτό σου.
Αφέσου
στην καλοσύνη των θεών.
Σ' έναν
Ερμή ερωτικό κι έναν παραμυθά Ποσειδώνα
που
σε κοιτά και πάλι με στοργή.
«Άπλωσε
τα χέρια»,
και
την ώρα που ο έρωτας θα σ' αγκαλιάζει,
να
σηκώσεις τα χέρια.
Γύρισε
την πλάτη σ' ό,τι σε πλήγωνε.
Μονάχα
άκου τη θάλασσα το ψαλμό του ανέμου,
τα
δέντρα καθώς τα λυγίζει ο άνεμος,
το
νερό πως σταλάζει σιγά στο χώμα…
Άκου,
τα βήματα πίσω από την καταχνιά,
Τα
βήματα των σωμάτων
που
δεν έχουν χέρια πια να ζεσταθούν
βήματα
χωρίς διαδρόμους και περάσματα,
που
"πια" δεν έχουν λέξεις να τα ζεστάνουν...
Ο
έρωτας η δύναμή σου, η σωτηρία σου.
Κι ο
έρωτας πάντα εκεί, σε διεκδικεί.
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
