Ξημέρωσε,
σε
αγαπώ και σου γράφω ...
Μούσα
τ’ Απρίλη
μακραίνεις
και σβήνεις στον ήλιο.
Ξύλινα
είδωλα, μάτια γυμνά, παγωμένα,
πικρή
Κυριακή, καλοκαίρι,
σβησμένος
και ο ουρανός,
όλα
θυμίζουν εσένα.
Κίτρινο
φως στη θωριά,
πρωινός
ο λυγμός
αρρωσταίνει
τις λέξεις
του
κάλπικου αύριο.
Στάχτη
που σκέπασε τα αρμυρίκια,
άνυδρος
τόπος, μελτέμια και άμμος.
Το
φως των χρυσών σου μαλλιών
στεφανώνει
τις πέτρες τις σκληρές.
Πόθοι
που έπεσαν χαμηλά,
αποχαιρέτισαν
το γαλάζιο,
ενώθηκαν
με την άμμο και χάθηκαν.
Έρωτες
που μας αφήσανε στις αποβάθρες γυμνούς.
...
Συλλογιέμαι
τον ουρανό
που
πάντα αντιδικεί με τη θάλασσα,
το
απαρηγόρητο κλάμα της βροχής,
το
φόβο του χωρισμού
που
κάνει τα αστέρια να τρέμουν,
τις
προδομένες αγάπες,
το
μανιασμένο αέρα.
Με
παρηγορούν τα κύματα
που
παντοτινά κάνουν την ίδια διαδρομή,
τα
πουλιά που επιστρέφουν να κουρνιάσουν κάθε δείλι.
Απλώνω
τα χέρια μου στο όνειρο και τραγουδώ για σένα.
Αν
χαθείς τώρα θα χαθεί μαζί σου η πλάση.
Πόσες
νύχτες κύλησαν αφήνοντας στεναγμούς πίσω τους;
Πόσες
χαραυγές κοκκίνισαν δείχνοντας το μέλλον;
Λυπάμαι
για μια μεγάλη αγάπη που στερούμαι,
την
αγάπη μας.
Χαίρομαι
όμως, που υπήρξε μια αγάπη
πιο
μεγάλη και από τη θάλασσα.
©
Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση
