Μικρές Γοργόνες
Σκληρό Αλάτι
Εξωτικές, διαμαντένιες χάντρες
Αδόκητα Όνειρα που ξαφνιάζουν
Και πώς να τα αγκαλιάσεις,
πώς να τους μιλήσεις
Το σκοτάδι σε ντύνει σκιά και χάνεσαι,
το σκοτάδι που σε φοβίζει
''Ακόμα μια νύχτα
που σ’ αγαπώ και σου γράφω
χαμένη μου Οπτασία
Η νύχτα και η όμορφη μούσα της…
Μητέρα με κόρη απρόβλεπτη…
Αδόκητα Όνειρα που ξαφνιάζουν…
Κι όμως μου αρέσει να την ψάχνω
Μόλις ζυγώνει το βράδυ, τη γυρεύω
Στα νυχτολούλουδα, στα πυροφάνια
Την αναζητώ στα ξενοδοχεία
Αστραπή στα κρύα, σκοτεινά σοκάκια
Κι όμως την περιμένω όταν βραδιάζει
Καθώς η μέρα και η νύχτα χωρίζουν,
την αναζητώ στο σπίρτο που ανάβω.
Σε μια όμορφη παρέλαση ονείρων
Ανάμεσα στο μούχρωμα
Στη διαδοχή χρωμάτων
Θωρώντας ημιτελή χτενίσματα
Σε δειλινά ροδόχρωμα
γυρεύω τη φιγούρα της
Στα πουλιά που μετακομίζουν να κοιμηθούν
Στους νωχελικούς περιπάτους της νύχτας
Στην αμφιβολία των αστεριών που αρχειοθετείται
Αναζητώ τα αέρινα μαλλιά της
Κρεμασμένα ξεφτίσματα στις τριανταφυλλιές
Κι όμως μου αρέσει να την ψάχνω…
Μόλις ζυγώνει το βράδυ, τη γυρεύω
Ακούγοντας τους ήχους των κυμάτων
Μουσική στα κρυφά θαλασσινά λημέρια
Λειτουργώντας τους στίχους που σαλεύουν
Βραδυκίνητα αντίτυπα στο σκοτάδι
Στις αγρύπνιες που σκαρφαλώνουν,
δάδα στα σκοτεινά όνειρα
Στους κρίκους του μεταξένιου φεγγαριού
Τρυγώντας τη φωτεινή διαδρομή της
Στα φώτα του ξεχασμένου καπηλειού
Και πνίγομαι μες στο κόκκινο κρασί της
Στη βραδιά που ντύνεται την παρουσία της
Στα δέντρα που στέκονται με προσήλωση στη νύχτ
Στα κλαριά που κάτι λένε μεταξύ τους
Στα πέρα βουνά που απόμακρα σβήνουν και χάνονται
Στα αμέτρητα τριζόνια που δίνουν ρυθμό στη νύχτα
Ιστιοφόρα απωθημένα σε χίλιες θάλασσες
Ζωγραφικές Οπτασίες...
Μεγάλες αγάπες, μικρές Γοργόνες...
Αδόκητα Όνειρα που ξαφνιάζουν...
Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
