τα πάντα περνούν από μέσα μας
αφήνοντας μια γλυκιά μελαγχολία.
Κι αυτά τα δειλινά της αβεβαιότητας
που επιβάλλουν ησυχία
καλύπτουν τα πάντα στο διάβα τους.
Μικραίνουν οι μέρες.
Μικραίνουν οι ώρες.
Τα χέρια χαϊδεύουν σελίδες ημερολογίων
περιοδικές μολυβιές στο χρόνο.
Τα μάτια κοκκινίζουν
από σκονισμένες χαρακιές στεγνών ηλιαχτίδων.
Ψυχές εκτεθειμένες στον άνεμο
που σβήνει τα ίχνη στο διάβα του κόσμου.
Κι όταν πάλι γυρνώ στις προκυμαίες και ρωτώ γιατί χάθηκες,
βρίσκω πάντα τις ίδιες κίτρινες σκιές στην άμμο.
Αναζητήσεις σε γκρίζο χαρτί κάποιοι πρόσφατοι στίχοι,
κρατούν στα μάτια μια όψη κοράλλινη από μέλι
Όνειρα, ταξίδια που πέταξαν με τα φτερά των γλάρων
στο απέραντο γαλάζιο.
Ερημιά,
γύρω χλωμές φιγούρες που φόρεσαν ήδη
τη μελαγχολία του φθινοπώρου.
Κι αυτός ο φόβος των σκιών
πως τα πιο όμορφα λόγια γράφονται
γι ’ αυτούς που δεν βρίσκονται μαζί
πως τα πιο όμορφα τραγούδια λέγονται
γι ’ αυτούς που δεν υπάρχουν για να τ’ ακούσουν...
Κι αυτός ο φόβος των ψυχών
μήπως κάποια στιγμή ξυπνήσουν δίχως καλοκαίρια.
©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση
